βυζανιάρης

και βυζανάρης, -α, -ικο

1. (για βρέφος ή νεογνό ζώου) αυτός που θηλάζει ακόμη, που τρέφεται αποκλειστικά ή κυρίως με μητρικό γάλα

2. το ουδ. ως ουσ. βυζανιάρικο, το

α) αυτό που θηλάζει, το βρέφος

β) (ειρωνικά, για παιδί ή έφηβο) μικρός, ανώριμος.

[ΕΤΥΜΟΛ. < βυζαίνω + -ιάρης / -άρης].